Prolog

Katy's POV:

        Z nimi się wychowałam, dorastałam i przechodziłam najgorsze dni w swoim życiu. To oni pojawili się wtedy, kiedy byłam sama. Taniec i moi przyjaciele to wszystko, co teraz mam. Nie jest to jednak tak jak wam się wydaję. Nowy York to miasto, w którym ciągle się coś dzieje. Gwiazdy, pieniądze, moda i chęć bycia lepszym od wszystkich. To właśnie w tym się wychowałam. Podziemie to miejsce dla takich ludzi jak ja, Nicole, Lily, Jake, Mike i Luke. Razem tworzymy jedną z najlepszych grup tanecznych na tych pieprzonych ulicach. To jest jednak gra, którą każdy za wszelką cenę chcę wygrać. W podziemiu nie istnieje coś takiego jak przyjaźń między zespołami, to jest czysta nienawiść i rywalizacja. Mało kto to rozumie, ale jeśli siedzisz w tym tyle lat, wiesz, że tak po prostu będzie lepiej. W każdą sobotę jest coś takiego jak 'Battle of the Dance' czyli bitwa na taniec. Tam każdy może zmierzyć się z kimś innym, żeby pokazać, że jest lepszym tancerzem. O to w tym wszystkim chodzi. Liczy się tylko wygrana, nieistotne w jaki brutalny sposób ktoś ją osiągnął. Wszystko kręci się wokół pieniędzy i tego, żeby mówili właśnie o Tobie. Z jednej strony to chore, ale z drugiej to moje życie i kocham to. 

         Byłam już ubrana i gotowa na dzisiejsze pokazy. Miało być sporo nowych grup i ogólnie szykowała się dobra impreza. Obserwowałam moich przyjaciół rozgrzewających się przed występem. Każdy taki pokaz jest ważny. To od Ciebie zależy w jaki sposób zapamiętają Cię ludzie i czy będą Cię szanować. Przeczesałam swoje włosy i wychyliłam głowę, żeby zobaczyć ludzi przed sceną. Tyle razy ile tutaj tańczyliśmy to jeszcze nigdy nie widziałam tylu osób, nowe twarze same rzucały się w oczy. Jednak byłam pewna siebie, nauczyłam się tego, bo gdybym wątpiła w swoje możliwości już dawno bym przegrała to wszystko, co mam teraz. Luke posyłał mi znaczące spojrzenie. Cholera, wiedziałam, że musimy pokazać się z jak najlepszej strony, żeby później przejść do bitw na taniec, w których będziemy reprezentować się już osobno. Wyczytali nas i wbiegliśmy na scenę zaczynając jedne z najlepszych tutaj show. Większość ludzi klaskała, ale widziałam też takich, którzy przyglądali nam się z ironicznym uśmiechem na twarzy. Wszystko wyszło nam perfekcyjnie, energia była jak nigdy i to jest najważniejsze. Ustawiliśmy się przed sceną czekając na pokaz innej grupy. Rozglądałam się i przegryzłam mocno wargę przez nerwy.

"Za chwilę zobaczymy  zespół, który jest jednym z najlepszych w podziemiach tego miasta. Ten zespół zostawia po sobie ślad na długo, w każdym z nielegalnych turniejów tańca. Zapraszamy zespół Justina."

        Na to, co przeczytał prowadzący tego gówna, aż zrobiło mi się słabo. Takich turniejów tańca jest dużo, ale moja grupa występuje tylko w tym podziemiu, oni jednak pokazywali się nie tylko w jednym miejscu. Ludzie głośno westchnęli na początek ich choreografii, która była naprawdę dobra. Obserwowałam ich występ uważnie, nerwowo bawiłam się swoimi włosami. To chore. Oni nie mogą wygrać. Zaciekawił mnie chłopak, który chyba był choreografem tego układu. Cały czas na mnie zerkał i stał na samym środku. Był cholernie dobry, miał w sobie coś takiego, co mi się podobało. Na koniec ich występu stał na samym początku sceny. Dokładniej to przed moją twarzą. Wysłał do mnie taki seksowny i łobuzerski uśmiech i zbiegł ze sceny ze swoją grupą. Stałam oniemiała. Co to miało kurwa być?

~*~

Cześć Kochani!

Jak widać mamy już prolog tak jak obiecałam.

Wygląd bloga jest tymczasowy, ponieważ cały czas czekam na szablon. Ten, który mam teraz może każdy pobrać, więc ktoś inny też może go mieć na blogu.

Zapraszam na zwiastun: 

KLIK

CZYTASZ = KOMENTUJESZ