7. Wanna be everything I outta be to you.

Katy's POV:

Potarłam leniwie swoje senne oczy i westchnęłam trochę zestresowana. Ten sens był naprawdę straszny i trochę ciężko było mi się z niego otrząsnąć. Ciągle przed oczami miałam Justina, który miał ten swój złośliwy uśmieszek na twarzy. Źle się czułam i byłam naprawdę zmęczona psychicznie. Chciałam dać sobie z tym wszystkim spokój, po prostu to rzucić i nie pojawić się już nigdy więcej w podziemiu, jednak wiedziałam, że nie mogę tego tak zostawić. Ludzie, którzy chcą wygrywać i grają nieczysto właśnie mają taki cel. Chcą żebyśmy się poddali, wiedziałam to i musiałam walczyć z chęcią rzucenia tego w cholerę. Po tym śnię już się tak nie bałam Justina, bardziej się go brzydziłam. On zachowywał się jak jakiś pieprzony idiota nie tylko w moim śnie, ale też w życiu. No, bo jakie mam mieć niby o nim zdanie? Naprawdę nikt nie wie do czego jest zdolny i co planuje, ale wiem jedno. To nic dobrego.
Rozumiem, że najwidoczniej zależy mu na kasie, ale są jakieś granice. Jeśli on mnie dzisiaj śledził to poważnie nie wiem czy mam się go bać czy jakoś działać.
  Chłopak jest popieprzony- pomyślałam i westchnęłam głośno. Sięgnęłam po swój biały telefon, który leżał obok mojej poduszki i spojrzałam na wyświetlacz.

Wiadomość od: Nieznany:

Przyjdź do parku za rogiem, to jest blisko twojego mieszkania.

wysłano: 16:31

Przeczytałam wiadomość i zmarszczyłam brwi, nie miałam pojęcia kto to. Numer był nieznany, ale od razu się uspokoiłam kiedy pomyślałam o Luke'u. On mówił, że zmieni niedługo numer, a pewnie chciał pogadać, bo męczy go to, że jestem sama. Nie wiedziałam nawet jak wyjaśnić to, co się ze mną dzieje od ostatniego wieczoru. Moi przyjaciele mnie bardzo dobrze znają, może nie mówią o tym głośno, ale nie chcę mi się wierzyć, że nie widać po mnie jakiś zmian. Od ostatniej nocy jestem zamyślona, to wszystko mnie męczy.
Jestem po prostu bezsilna i jedyne, co mogę robić to czekać na jakiś rozwój akcji. Nienawidzę tego.

Ja w ogóle nie potrafię czekać, nie jestem po prostu cierpliwa. A kiedy pojawia się taki Justin i zostawia Cię z mnóstwem pytań, na które sama sobie nie odpowiem to, co robić? Czekać.
Oh, ale ja nie potrafię czekać.
Najlepiej by było gdyby Justin zrobiłby jakiś krok teraz. Nie wiem w ogóle na czym stoję i ta sprawa z nim robi się coraz bardziej tajemnicza. Przypomnijmy sobie to wszystko...

Pierwsze spotkanie było naprawdę dziwne, Justin tańczył na scenie i wśród wszystkich tancerzy, ja zwróciłam uwagę akurat na niego. Miał w sobie coś, czego jeszcze wcześniej nie widziałam. Chciałam go poznać, po prostu chciałam wiedzieć coś czego nikt o nim nie wie. To dziwne. On był i jest jedną wielką zagadką. Zawsze będzie...


~flashback~

Zaciekawił mnie chłopak, który chyba był choreografem tego układu. Cały czas na mnie zerkał i stał na samym środku. Był cholernie dobry, miał w sobie coś takiego, co mi się podobało. Na koniec ich występu stał na samym początku sceny. Dokładniej to przed moją twarzą.
 Wysłał do mnie taki seksowny, łobuzerski uśmiech i zbiegł ze sceny ze swoją grupą.

~end of flashback~


Drugie raz to było po tym jak tańczyłam i wygrałam z jego dziewczyną w bitwie na taniec. Nie wiem kim ona dokładnie dla niego jest, ale najwidoczniej coś ich łączy. Ta dziewczyna poszła do Justina i wisiała mu znacząco na szyi, kiedy to ja stałam jeszcze na środku parkietu z wielkim uśmiechem. Wygrałam z nią i wszyscy w podziemiu wiedzieli już, że jestem od niej dużo lepsza. Justin też to wiedział. 
Po tym jak z nią wygrałam to wróciłam do swoich przyjaciół, a kiedy spojrzałam w jego kierunku... Nasze spojrzenia się spotkały. On po prostu zerkał, co jakiś czas w moją stronę i to już wtedy zaczynało mnie martwić. To było naprawdę dziwne i kiedy tylko o tym myślę mam gęsią skórkę.


Trzecie spotkanie było wtedy, kiedy Justin przechodził obok "obojętnie". Tak naprawdę patrzył mi prosto w oczy i do teraz kiedy o tym myślę to nie wiem, co to miało być. Może to było jakieś ostrzeżenie? Czasami czuję różne rzeczy i kiedy tak koło mnie przechodził to miałam wrażenie jakby czas zatrzymał się w miejscu.


~flashback~

Przeszedł obok mnie bez słowa, ale wiedziałam,  że wie kim jestem i że to się tak normalnie nie skończy.

~end of flashback~


Czwarty raz kiedy go spotkałam byłam chyba najbardziej przerażona. Zatrzymał mnie w tym korytarzu, a ja w ogóle się tego nie spodziewałam..


~flashback~

Poczułam jak silne, męskie dłonie popychają mnie na ścianę przez, co zamazał mi się trochę obraz. Gorące ciało przycisnęło moje. Jęknęłam cicho i odchyliłam głowę, żeby coś zobaczyć, jednak było za ciemno, a jego usta były przy mojej szyi. 
Poczułam te same perfumy...
Straciłam na chwilę kontrolę nad swoim ciałem, jednak jego ramiona mnie podtrzymały.
Silne i stanowcze ramiona...
-Tęskniłaś?- szepnął zmysłowo do mojego ucha przez, co w moim brzuchu wybuchło stado motyli.

~end of flashback~


Nasze piąte spotkanie to te z dzisiaj. Szłam spokojnie w stronę swojego mieszkania i co? I wpadłam akurat na niego. Na Justina Biebera, który jest najbardziej tajemniczą osobą jaką miałam okazję spotkać w swoim życiu.


~flashback~

Podniosłam niepewnie głowę i spojrzałam na niego. Jego włosy były w nieładzie, miał założony na głowie kaptur od szarej bluzy. W jego oczach było coś, czego naprawdę nie potrafiłam odczytać. Chłopak oblizał powoli wargi, kiedy zobaczył jak ja przegryzałam swoje w nerwach. Podniosłam się i otrzepałam szybkim ruchem bluzę, która dotknęła brudnego chodnika kiedy trwaliśmy tak chwilę patrząc na siebie. Bez słowa go ominęłam i szybkim krokiem szłam ulicą , żeby być jak najdalej. Po jakiejś minucie się odwróciłam. Szatyn wsiadał do samochodu..
Do tego samego, co jechał prosto na mnie i na Luke'a.
-Cholera.- warknęłam sama do siebie i schowałam twarz w dłoniach, po czym oparłam się o ścianę jakiegoś budynku.

W całym Nowym Yorku musiałam wpaść akurat na niego? Naprawdę, akurat na Justina?

~end of flashback~




Przypominając sobie te wszystkie sytuacje z Justinem, zdałam sobie sprawę jak ten chłopak namieszał mi w głowię i życiu. Okłamuję swoich przyjaciół, którzy zawsze wiedzieli wszystko właśnie przez niego. Nie wiem czy powinni o nim wiedzieć, czy tak jest po prostu lepiej.
 Zastanawia mnie to, czemu Justin rozmawia ze mną, mnie zatrzymuję w korytarzy, na mnie się patrzy i dlaczego w całym Nowym Yorku wpada akurat na mnie?
Wiem, że najwidoczniej należy do tej popieprzonej części podziemia, która chcę tylko pieniędzy i wygranej, ale czemu ja? On i jego zespół nie rywalizuje tylko ze mną. Jest przecież jeszcze Luke, Mike, Nicole, Jake i Lily... Co jest takiego we mnie?

**

Myślałam jeszcze trochę nad tym, w jaki sposób namieszał w moim życiu Justin. Każda moja próba zrozumienia go kończyła się na tym, że wszystko zaczynało mi się plątać. Teraz jeszcze bardziej go nienawidzę.
Ten sen ciągle chodził mi po głowię. Słyszałam jego głos i w kółko zastanawiałam się nad tym, co mówił. Oczywiście nic nie wymyśliłam...
Pomalowałam się delikatnie i spięłam włosy w kucyk. Było przed siedemnastą, a wiadomość dostałam już jakieś dwadzieścia minut temu, więc trochę zaczęłam się spieszyć. Przebrałam się w jakieś jeansy i szarą bluzkę. Tak wiem, nic specjalnego, ale zawsze jak śpię w dzień to jestem bardzo leniwa. Minęły już jakoś z trzy godziny od mojego przypadkowego spotkania Justina, jednak dalej czułam się dziwnie.
 Nie wierzę w przypadki, a na tak wielkie miasto,żeby wpaść akurat na niego to musi być... Przeznaczenie? 
Ubrałam swoje bordowe trampki i wyszłam z domu. Zimne powietrze musnęło moją rozgrzaną skórę, przez co potarłam szybko swoje odkryte ramiona. Zakluczyłam drzwi i szybko ruszyłam ulicą w stronę parku. Ludzie przechodzili obok mnie spokojnie, byli zajęci swoimi sprawami i problemami.
Ja miałam jeden wielki mętlik w głowie, nie wiedziałam, co robić i myśleć. Przez to, że nienawidziłam czekać chciałam znaleźć Justina i krzyknąć mu prosto w twarz, żeby zrobił to, co ma w planach, bo mam dosyć tej głupiej gry.
Mogłam udawać silną, ale taka nie byłam i bałam się rozmowy z Luke'iem, który czekał na mnie w tym parku. Jeśli to w ogóle on.
Ziewnęłam jeszcze trochę zaspana i skręciłam, z daleka już widziałam wielki park. Była taka sama pogoda jak wcześniej, a może nawet i gorsza. Padał deszcz i okropnie wiało, co sprawiło, że moja ulubiona bluza była już wilgotna. Weszłam do parku i zaśmiałam się do siebie.
Jak ja mam niby tu kogoś znaleźć? To miejsce jest tak duże, że można się tu zgubić.
Rozglądnęłam się, ale nikogo nie było w pobliżu. Usiadłam, więc bezradnie na ławce i westchnęłam cicho.
Na kogo ja w ogóle czekam?-zadałam sobie to pytanie i już po kilku sekundach poczułam, że ktoś siada obok mnie.


~*~

Cześć kochani!
Z góry chcę was przeprosić i wyjaśnić, bo rozdział dodaje z większą przerwą niż zwykle, ale to tylko dlatego, że nie ma mnie w domu i ciężko było napisać mi coś u kogoś. Mam nadzieję, że zrozumiecie, bo naprawdę chciałam i przykro mi, że tak długo mnie tutaj nie było :(
Jednak jest też dobra wiadomość! Mam dużo pomysłów na nowe rozdziały i już dużo więcej czasu, więc proszę KOMENTUJCIE, a ja będę miała też więcej motywacji i chęci :)

Bardzo was kocham i dziękuje za wszystko!

-Obserwujcie bloga
-Polecajcie znajomym
-Rozsyłajcie go na twitterze
-KOMENTUJCIE

Jeśli pod tym rozdziałem pobijecie ilość komentarzy (a wiem, że stać was na to, bo mam najlepszych czytelników na świecie) to kolejny rozdział będzie długi i będzie chociaż połowa z perspektywy Justina!